تسلیم! (درمورد سریال Knick)

این متن را بعد از تماشای قسمت دهم از فصل دوم سریال “Knick” نوشته‌ام.

کمی درمورد خود سریال:

از وضعیت علم پزشکی در سال‌های اولِ قرن بیست‌اُم چه تصویری در ذهن داری!؟ لازم نیست خیلی فکر کنید! سریال “Knick” بیننده را به قلب یکی از بیمارستان‌های شهر “نیویورک” در آن دوران می‌برد و زندگی شخصی و حرفه‌ای پزشکان، پرستاران و سایر افرادی که به نوعی با فعالیت این بیمارستان درگیرند را به تصویر می‌کشد.

تا به حال دو فصل از این سریال پخش شده که هرکدام ۱۰ قسمت داشتند و کارگردان تمام این ۲۰ قسمت، “استیوِن سودِربِرگ” بوده که من همیشه از تماشای کارهایش لذت برده‌ام.

بازیگر نقش اصلی سریال، “کلایو اُوِن” است که قطعا با بازی‌های درخشانش در انواع نقش‌های جدی، کمدی و اکشن آشنا هستید.

خلاصه اگر می‌خواهید یک درام خوب ببینید، از دیدن خون و دل و روده‌ی آدم خیلی شوکه نمی‌شوید و تحمل چند صحنه‌ی غیرعادی را دارید (البته با توجه به باقی سریال‌های مشابه آن‌قدرها هم غیرعادی نیست. ولی گفتم که گفته باشم!) تماشای این سریال را به شما توصیه می‌کنم.

چیزی که توجه مرا جلب کرد:

صحنه‌ای در دقایق پایانی قسمت آخر از فصل دوم سریال هست که قطعا تا مدت‌ها به یاد من خواهد ماند. یک کلوزآپ فوق‌العاده فراموش‌نشدنی -و بسیار روی اعصاب- از شخصیت اصلی سریال که با این مونولوگ همراه شده:

«همینه! این تمام چیزیه که ما هستیم…» بعد هم چهره‌ی چند نفر که دکتر “تَکِری” (با بازی کلایو اُوِن) آن‌ها را از دست داده و تار شدن تصویر.

بازی “کلایو اُوِن” با آن نگاه افسون‌گر و حالت چهره‌ی فراموش‌نشدنی و صدای خاص‌اش چنان وزنی به این چند ثانیه می‌دهد که سریال، بیننده را کاملا در جای خود میخ‌کوب می‌کند و شاید چشمانش را هم تَر…

همین چند ثانیه به راحتی می‌تواند حس “ناتوانیِ مطلقِ انسان”، “استیصال” و “تسلیم” را به بیننده منتقل کند و حتی با یادآوری تجربه‌های شخصی، او را به هم‌ذات‌پنداری کامل با قهرمان سریال برساند.

و این است قدرتِ “واقعی‌سازی”ِ “سودربرگ”ِ بزرگ…

پ.ن: این صحنه و حسی که به بیننده القا می‌کرد، مرا یاد یک صحنه‌ی دیگر از یک سریال فوق‌العاده تماشایی دیگر انداخت. صحنه‌ای از قسمت آخر از فصل دومِ سریال “True Detective” که صفحه‌ی یک گوشی موبایل را نشان می‌دهد که روی زمین افتاده و نوشته‌ی “ارسال پیام ناموفق بود” روی آن دیده می‌شود. این صحنه و صحنه‌ای که در بالا ذکر کردم -برای من- نماد ناتوانی کامل بودند. حسی که خودم هم تجربه‌اش کرده‌ام (البته نه مثل این سریال‌ها) و تلخی آن را می‌دانم.

هر دو سریال را ببینید!