از رفاقت و مرگ (معرفی فیلم Our Friend)

این قسمت از پادکست، به معرفی فیلم Our Friend اختصاص داده شده؛ فیلمی که پر از بازیای خوب و لحظه‌های غم‌انگیز، در کنار موقعیت‌های امیدبخشه. اگه مشکلی با بخش غم‌انگیز قضیه نداشته باشید، قطعا ازش لذت خواهید برد.

 

اگه اهل تماشای فیلم و سریال‌اید، من رو در شبکه‌های اجتماعی یا یوتیوب یا پادگیر مورد علاقه‌تون دنبال کنید و منتظر قسمت‌های بعد باشید.

توییتر پادکست چی ببینم | توییتر حامد | اینستاگرام حامد | لینکدین حامد | کانال تلگرام | کانال یوتیوب

صفحه‌ی پادکست در anchor | در google podcasts | در apple podcasts | در spotify | در castbox

 

بشنوید

روی یکی از پلیرها کلیک کنید.

 

متن پیاده‌شده‌ی صدای این قسمت:

سلام، من حامد درخشانی هستم و شما دارید پادکست چی ببینم رو می‌شنوید. این قسمت: از رفاقت و مرگ.

[موسیقی تیتراژ]

قبل از این‌که معرفی این فیلمو شروع کنم، باید بگم که آور فرند (Our Friend) در بعضی دقایق به شدت غم‌انگیز و گریه‌دار می‌شه. در نتیجه اگر فکر می‌کنید که در حال حاضر تحمل چنین فیلمی رو ندارید و اعصاب‌تون نمی‌کشه، ممکنه بخواید ازش دوری کنید.

ولی در کنار این غم، قطعا تیکه‌های امیدبخش و قشنگی هم توی فیلم وجود دارن. و در واقع، فیلم صرفا به خاطر غم‌انگیز بودن غم‌انگیز نیست. این تیکه‌های تراژیک دلیل دارن، تیکه‌های امیدبخشم همین‌طور، دلیل دارن. و با توجه به داستانی که فیلم روایت می‌کنه، به نظرم تعادل خوبی هم بین این بخشای غم‌انگیز و بخش‌های امیدوارکننده برقراره.

ولی به هر حال، این اخطاری بود که باید اول قضیه به‌تون می‌دادم.

 

 

فیلم توی سال ۲۰۱۹ ساخته شده و در همون سال، توی چند تا جشن‌واره هم شرکت کرده. ولی اکران اصلیش، همین چند هفته پیش و در سال ۲۰۲۱ اتفاق افتاد. زمان فیلم حدودا دو ساعته و امتیازش در IMDB (آی‌ام‌دی‌بی) از ۱۰، ۷٫۳ و در Rotten Tomatoes (راتن تومیتوز) از ۱۰۰، ۸۴ ـه در حال حاضر.

بازی‌گرای اصلی‌مون، جیسون سیگل (Jason Segel)، داکوتا جانسون (Dakota Johnson) و کیسی افلک (Casey Affleck) هستن و کارگردان هم گابریلا کاوپرتویته (Gabriela Cowperthwaite). فیلم‌نامه براساس مقاله‌ای نوشته شده از متیو تیگ (Matthew Teague) که توی فیلم باهاش آشنا خواهید شد و داستان این مقاله کاملا واقعیه.

فیلم یه بخشی از اون مقاله رو به تصویر می‌کشه ولی هم‌چنان کاملا واقعیت داره و ضمن این‌که، فضای مقاله -اگر بخونیدش- نسبت به فیلم بسیار تاریک‌تره. و به نظر می‌رسه که فیلم تلاش کرده یه مقدار قابل‌هضم‌تر کنه بخش سیاه قضیه رو و مرگ رو برای مخاطب عام خودش.

اما داستان‌مون چیه؟

در مرکز داستان، یه زوجی رو داریم به اسم متیو و نیکول؛ با بازی کیسی افلک و داکوتا جانسون. این زوج هم مثل باقی زوج‌ها در زندگی واقعی، با مشکلات خاص خودشون مواجه‌ان و ما مقاطع مختلفی از زندگی‌شون رو می‌بینیم و باهاشون در این مشکلات و چالش‌هاشون هم‌راه می‌شیم در واقع. و بعد هم با دوست‌شون آشنا می‌شیم -به اسم دِین و با بازی بی‌نقص جیسون سیگل- که همیشه هم‌راه این زوجه و به‌ترین دوستیه که می‌شه انتظارشو داشت.

بخش تراژیک قضیه از اون‌جایی شروع می‌شه که نیکول به سرطان مبتلا می‌شه و بخش امیدوارکننده، حضور ادامه‌دار و قوی دین -به عنوان یه دوست- در کنار زوج متیو و نیکوله.

تمام داستان این کاراکترا رو به ترتیب زمان نمی‌بینیم توی فیلم. و در واقع فیلم پر از پرش‌های زمانیه که مبدا این پرش‌ها هم زمان تشخیص سرطان نیکوله. در هر پرش زمانی، روی صفحه نوشته می‌شه که در کجای داستان‌ایم نسبت به این مبدا؛ مثلا می‌گه که پنج سال قبل از تشخیص یا یه سال بعد از تشخیص و همین‌طور الی آخر.

 

 

توصیه‌ی من اینه که خیلی درگیر این زمانا نشید و تمرکز نکنید روی این ترتیب اتفاقات. سعی کنید تمرکزتونو روی داستان و کاراکترا نگه دارید و اصلا فرض کنید که مثلا با چند نفر آدم واقعی طرف‌اید که هر چند وقت یه بار می‌بینیدشون و هروقت که می‌بینیدشون، یه داستانی از گذشته‌شون برای شما تعریف می‌کنن.

لازم نیست ترتیب دقیق و فاصله‌ی بین همه‌ی این اتفاقا رو دقیق بدونید. مغزتون یه ترتیبی بین اتفاقایی که ترتیب‌شون مشخصه قائل خواهد شد خودش. و ترتیب بقیه‌ش خیلی مهم نیست. مجموع این داستانایی که می‌شنوید، داستان اون فرد یا افراد رو توی ذهن شما شکل می‌دن؛ فارغ از ترتیبی که در واقعیت داشتن.

فکر می‌کنم که این فیلمم باید همین‌طوری بهش نگاه کنید و به مغزتون در واقع اجازه بدید که داستان این آدما و کاراکترا رو به عنوان یک کل پردازش کنه، نه به عنوان یه سری جزء که باید ترتیب‌شونو بدونید و دقیق و درست به هم وصل‌شون کنید. قطعا با این نوع نگاه کردن، از داستان فیلم لذت و بهره‌ی بیش‌تری هم خواهید برد.

داستان فیلم به نظرم جذابه و متفاوت از فیلمایی که در ظاهر موضوع نسبتا مشابهی با این فیلم دارن. ولی اگه انتظار دارید که یه چیزی مثل فیلم لاو استوری (Love Story) ببینید یا فیلمایی که از روی داستانای نیکولاس اسپارکز (Nicholas Sparks) ساخته می‌شن -مثل نوت‌بوک (Notebook) و ا واک تو ریممبر (A Walk to Remember) و امثالهم- سمت این فیلم به نظرم نرید.

ولی اگه می‌خواید یه چهره‌ی واقعی‌تری از مرگ تدریجی با یه بیماری ببینید که قطعا رمانتیک نیست، سخته، سیاهه و تمام اطرافیان فرد بیمار رو تحت تاثیر قرار می‌ده و اگه می‌خواید مقاومت این افراد رو در برابر این شرایط مزخرف ببینید و رفاقتی که در ظاهر نرماله ولی همه‌مون می‌دونیم که چه‌قدر سخته رو لمس کنید با این داستان، این فیلم قطعا به دردتون خواهد خورد.

آور فرند درمورد مرگ هست ولی بیش از هر چیز، نیاز ما به رفاقت رو نشون می‌ده. این‌که همه‌مون بعضی وقتا به کمک نیاز داریم، به یه رفیق واقعی نیاز داریم. و همه‌مون باید تلاش کنیم که در مواقع نیاز دوستان‌مون کنارشون باشیم.

و برای کسایی مثل من که وزن رفاقت توی زندگی‌شون همیشه سنگین بوده، این بخش داستان قطعا جذاب خواهد بود.

 

 

اما علاوه بر داستان فیلم -که من دوست داشتم- بازی سه تا بازی‌گر اصلیم واقعا خوب‌ان؛ هم داکوتا جانسون، هم کیسی افلک -که تو بعضی صحنه‌ها آدمو به شدت یاد بازی فوق‌العاده‌ش توی منچستر بای د سی (Manchester by the Sea) می‌ندازه- و هم به‌خصوص جیسون سیگل که اصلا برای هم‌چنین نقشایی ساخته شده و بعید می‌دونم که بازی‌گر دیگه‌ای می‌تونست نقش این رفیقو به این خوبی بازی کنه و این‌قدر طبیعی به بیننده ارائه بده.

بقیه‌ی اجزای فیلم عمدتا معمولی‌ان. و در یک فیلم درام این‌شکلیم قرار نیست لزوما خیلی خاص باشن. موسیقی و ادیت و سینماتوگرافی و اینا، اشکال ندارن هیچ‌کدوم؛ همه‌شون خوب‌ان. ولی فوق‌العاده نیستن و برای این فیلم مناسب‌ان کاملا.

در مجموع قطعا فیلم خوبی داریم و به نظرم کاملا ارزش دیدن رو داره؛ مگر این‌که -همون‌طور که اول قضیه گفتم- حس کنید که ظرفیت بخش غم‌انگیز ماجرا رو در حال حاضر ندارید.

از این‌که با این قسمت از پادکست چی ببینم با من هم‌راه بودید، ازتون ممنون‌ام. اگه به نظرتون پادکست خوب و مفیدی داریم، به اشتراک گذاشتنش توی شبکه‌های اجتماعی و معرفیش به دیگران رو فراموش نکنید. ضمن این‌که منتظر کامنتا و ری‌ویوها و موارد دیگه هم هستم.

تا قسمت دیگه و معرفی یه فیلم یا سریال دیگه، عزت زیاد.

[موسیقی تیتراژ]