اصولا دندان‌درد چیز بدی‌ست. و وقتی یکی -مثل امروزِ من- دچارش شود، باید ۵ مرحله را طی کند تا بتواند به حالت عادی برگردد:
۱- انکار
در مرحله‌ی اول آدم هِی با خودش می‌گوید که مسئله آن‌قدرها هم جدی نیست. کمی بی‌محلی کنی خودش درست می‌شود!
۲- عصبانیت
در مرحله‌ی بعد و وقتی که می‌بینی داستان کاملا جدی‌ست، شروع می‌کنی به ناسزا گفتن. زمین و زمان و دندان و دندان‌پزشک را باهم یکی می‌کنی.
۳- معامله
بعد می‌روی مسواک می‌زنی (شاید حتی نخ دندان بکشی یا با آب‌نمک غرغره کنی!) و با خودت می‌گویی، دندان عزیز! جان مادرت درست شو! قول می‌دهم از این به بعد مرتب به تو و بقیه‌ی دوستان‌ات برسم!
۴- افسردگی
بعد که می‌فهمی این دندان دیگر برای تو دندان نخواهد شد، زانوی غم بغل می‌گیری و تلاش می‌کنی درد را در میان قرص‌های مسکّن محو کنی.
۵- پذیرش
در مرحله‌ی آخر و بعد از چندین قرص مسکن، بالاخره قبول می‌کنی که باید پیش دندان‌پزشک بروی و چندصدهزار تومان خرج کنی تا به جریان عادی زندگی برگردی.
تجربه‌ی دندان‌درد داشته‌اید؟ این‌قدر سخت است که آدم را به نوشتن چنین چیزهایی می‌کشاند!
پ.ن: مدیون‌اید اگر فکر کنید این ۵ مرحله را از روی ۵ مرحله‌ی پذیرفته‌شده‌ی سوگواری در روان‌شناسی کپی کرده‌ام!
