دست‌نوشته‌ها

امروز برای آخرین بار به‌عنوان یکی از ساکنین رسمی‌اش به واحد 906 جنوبی برج الوند رفتم. برای آخرین بار پشت میزم نشستم و آخرین کلمه‌ها را برای ایوند نوشتم.

آگهی تبلیغاتی می‌گوید «دست روی دست نگذارید؛ همین حالا خرید کنید» و من فکر می‌کنم که دست روی دست گذاشتن آن‌قدرها هم بد نیست. دست‌ات را به من بده!

...واقعا مانده بودم که چه واکنشی مناسب دیدن این صحنه است. فقط می‌دانستم که رسوم جدید -و به نظر من- عجیب‌تر و بعضا تاسف‌آورتری در راه‌اند.

زندگی با همین دیوانه‌ها و دیوانگی‌هاشان است که قابل تحمل می‌شود. دنیا پر است ازافسانه‌های آمیخته با واقعیتی که از عشق می‌گویند و جنون.

چند پست با مضمون «همه‌ی ایرانیا خیلی بی‌فرهنگ‌ان» روی پروفایل‌مان بگذاریم. سلفی در کافه هم مفید است؛ به‌خصوص اگر سیگار به دست باشد...

بابا! مهم نیست اگر یک روز موهای سرت سفید شوند، کمرت درد کند، زانوهایت خم شوند یا حتی دندان‌هایت بریزند. مهم نیست اگر از خانه دور باشی...

از امروز صبح که چشم‌هایش را باز کرده بود، یک جور احساس پایان رهایش نمی‌کرد. انگار هر کاری که می‌کرد، برای آخرین بار بود...

نزدیک صبح است و هوا تاریک... صدای یک دسته جیرجیرک از آن دورها به گوش می‌رسد نگاه می‌کنم و رویا مرا با خودش می‌برد...

نمی‌دانم این دوست داشتن لعنتی چه جور چیزی‌ست که می‌تواند این‌قدر آدم‌ها و زندگی‌ها را تغییر دهد. مگر می‌شود عاشق نبود و خوب زندگی کرد!؟

بیش‌تر از این ندارم. تو هم از این به بعد یه کاری بکن یکی اومد پیشِت، بار دوم هم بیاد. آخه کی قبول می‌کنه یه کفیِ نازک بشه 60 تومن!؟